На 15 на гости видях един орфейски бас, отлежаващ кротко зад гардероба, като по въпросното време, както повечето хора, не знаех, че има разлика между баса и това, с което чичковците с големите коси по клиповете въртят солата. После като четох, разбрах, че без малко да стана басист но поради липса на нужния инструмент, ползвах въпросния бас за китара - с пра-пра-пра-дядото на Guitar Rig и смотана аудио карта - ефекта беше покъртителен, но мен си ме кефеше да свиря часове наред на ден за жалост на съседите и родителското тяло. Преди историята с баса, пак на гости, бях налучкал мелодийката на Смокът на Дървото на една кухарка, но всъщност първата песен която ме зариби покрай баса беше Warriors Of The World на Manowar Година по-късно си взех една електрическа Yamaha и почнах с китарата
Сега, 13 години по-късно, от една страна си мисля - китаристи - бол, ако се бях зарибил по бас, пиано, барабани, понеже са дефицитни - щеше да е по-практично, но пък като се свалят мацки, хората ходят с кухарката, а не със сет барабани, така, че съм доволен
По повод разсъжденията късно ли е, не е ли късно, мога да изложа следния аргумент и наблюдение в музикалната си... "кариера" - познавам много повече хора, които са били юркани от вманиачени родители да почнат да свирят на пиано на 5, и които, заради този стремеж на родителите си, са си изтървали детството и са намразили музиката или още по-зле - са били натикани насила в музикални училища, където хептен са се счупили и са стигнали максимално до кръчмарски музикант в някой долнопробен софийски клуб, отколкото познавам хора, започнали "късно", на които "пропуснатите" години свирене в детството да им е пречило да станат добри.